Zuid Afrika: Roadtrip naar St Lucia

17 november 2013 - St Lucia, Kwazulu Natal, Zuid-Afrika

Woendag 13 november 2013

ROADTRIP!!

Het gaat gebeuren, vandaag gaan we er vandoor om twee en een halve week Zuid Afrika in te trekken. Na de koffie en het ontbijt pakt Petra alle spullen in, alles in de achterbak en weg, uitgezwaaid door Hilary.

Eerst moeten we nog even naar Jack Friedman op Canal Walk voor de aanbetaling van onze trouwringen. Dan nog een fly by bij de Pick 'n Pay (zeg maar de plaatselijke Appie Heyn) voor oploskoffie, VEEEL water en sluitzakken. Iets verderop nog twee pakjes Biltong (gedroogd vlees) in de smaken Koedoe en Eland als hartige snack onderweg.

 We gaan vandaag alleen maar de N1 rijden, de snelweg van Kaapstad naar Johannesburg. Als we na een hele poos Kaapstad uitrijden zitten we gelijk midden in de bergen. Het moet wel een heel barre winter geweest zijn hier want we ontdekken nog stukken sneeuw op de toppen....en dat is echt niet normaal hier. We komen ook onze eerste troep bavianen tegen op en langs de weg. Ze zorgen wel dat ze uit de buurt komen want Zuid Afrikanen hebben een hekel aan ze en rijden er het liefst overheen. Bij Paarl duiken we de tunnel in. Was het bij vertrek nog grijs met wat druilregen, aan de andere kant van de bergen is het hemelsmooi weer. Snel wat uittrekken anders zijn we zo oververhit.

Via Worchester, Touws River en Laingsburg komen we na een kleine 600 km aan in Beaufort West. Een groot deel van de weg is tweebaans en het stikt er van de mega grote vrachtwagens. Een mazzeltje is dat als ze je aan zien komen ze uitwijken naar de vluchtstrook links zodat je ze makkelijker in kan halen. Als je ze voorbij bent even je alarmlichten laten knipperen als "baie dankie".

Onderweg zijn er ook de nodige wegwerkzaamheden. 120, 100, 80, 60 km/u en dan hopen dat je door mag rijden want ze sluiten gewoon één weghelft af en laten verkeer om en om van twee kanten door. Bij een lengte van 27 km wegopbreking kan dat wel eventjes duren en het is echt snikheet hier.

Als we Beaufort West inrijden zitten we, jawel, in een file. Het is even over vijf dus het zal de avondspits wel zijn. Volgens mij rijden ze hier rondjes want in zo'n klein gat kunnen er nooit zoveel auto's zijn.

Petra weet nog een Bed & Breakfast die ze de vorige keer heeft gezien maar waar we toen niet geslapen hebben. Auto aan de kant en even vragen. Ja er is plek, we krijgen de Griekse kamer. De koelkast doet het niet dus mogen we de koelkast van de buren gebruiken. Ik moet ook zelf even de spoelbak van het toilet repareren want die doet het niet meer.

Na een biertje voor de dorst en eentje om af te koelen lekker douchen en dan eten. Als appetizer krijgen we "vetkoekies"; voor zover wij kunnen detecteren gefrituurd brooddeeg. We eten ze maar op met boter en zout. Ze serveren een lamsschotel voor 2 personen. Lamskoteletjes, lamscurry, lamslever, lams"pie" en lamsrollade met rijst, aardappeltjes, sla, pompoen en kool. Helemaal lekker. We moeten even aan Ben denken want het barst van de vetrandjes. Daarna neemt Kees nog een toetje met vruchtencake met warme custard en 2 bollen ijs.

In de tuin vliegt een vogeltje rond dat het geluid van een kikker maakt. Wibbit, wibbit. De maan staat in het laatste kwartier en er flonkeren ontelbare sterren in de lucht.

Tijd om het dagboek te maken. Tafeltje bij het zwembadje maatje jacuzzie voor 8 personen en schrijven maar. Ondertussen ben ik al 12 keer gestoken door de plaatselijke muskieten. Snel naar binnen en vroeg ons bedje in.

Donderdag 14 november 2013

We starten de dag met een lekker ontbijt met een omelet waar Max nog een punt aan kan zuigen. Daarna afrekenen met Edith, ze heeft nog een tijd in Alkmaar en een tijd in Bergen (NH) gewoond. Is tourgids geweest en heeft nu een B&B in the middle of nowhere. Haar zoon woont in Boedapest maar gaat binnenkort verkassen naar  Noorwegen. Ze verheugt zich erop om hem daar te bezoeken.

Spullen inladen, Petra haalt voor de zekerheid nog wat geld aan de overkant, en dan weer de N1 op. Richmond, Hanover, Colesberg, Springfontein, Trompsburg. Waanzinnige afstanden door de Karoo, echte half woestijn met prachtige vergezichten. We zien onderweg de eerste struisvogels en springbokkies (Thomson gazelles).

Het weer is dreigend, donkere wolken pakken zich samen, de wind klimt tot een storm en doordat het stof wordt omhooggeblazen zien we op een gegeven moment geen verschil meer tussen land en lucht....toch maar wat langzamer rijden. Even daarna verschijnt er een hele lage complete regenboog, dat heb je met zoveel horizon ter beschikking.

Met een enorme klap slaat er een steen tegen onze ruit, een mooie ronde breuk is het gevolg, die past niet meer onder een 2 euromunt, zelfs niet onder een briefje van 100 rand, dat wordt dus een nieuwe ruit. Dat doen we wel als we weer terug zijn, of we laten het oplossen door de verhuurder  :-)

Bij Bloemfontein even tanken, onze Polo heeft gelukkig een prima actieradius.

Zo rond half zes zijn we bij Winburg, hoogste tijd om onderdak te zoeken want over een half uur is het donker. Het is, om het maar zacht te zeggen, geen rijk dorp. Er zijn een paar geasfalteerde straten maar de meeste zijn durtroads. We belanden in een guesthouse met de illustere naam "Danke Schön" dat wordt gedreven door Brunhilde, een meer dan simpel onderkomen, self catered dus we moeten zelf voor eten zorgen. En dan is er maar 1 AH look-alike in town, De winkels gaan dicht om 6 uur dus is het gelijk er vandoor voor de boodschappen.

Terug bij de hut eerst een biertje voor de dorst en dan medicinaal een gin and tonic (koortsverlagend, jaja). Als Kees wat ijsblokjes voor de gin and tonic uit het bakje wil halen breekt dit in twee stukken, daarna doet Petra de tweede ronde en breekt een half bakje nog een keer in twee kwartjes. Vullen en als een puzzeltje terugzetten maar, hopelijk bakt het ijs het weer aan elkaar en hebben de volgende bewoners net zo'n lachbui als wij.

We zitten buiten onder een boom ons drankje te drinken terwijl het regent. De temperatuur is wel geweldig en met die regen zijn ze hier echt dolblij.

Al onze buren hier zijn er vanwege een begrafenis...vanavond dus geen vrolijke avond buiten.

We eten een stuk gemarineerd vlees met gesmolten kaas erop, geroosterd brood, komkommer en tomaat, haute cuisine.

Daarna de kaart op tafel om te zien hoe we morgen gaan rijden. Bovenlangs via Ermelo (Ermelôh) dan langs de grens van Mozambique of toch maar direct doorsteken naar de kust. Omdat de weg over Ermelo het risico heeft dat we niet terecht komen op een plek waar we willen zijn gaan we voor de weg naar Durban. Een plaats met de naam Shaka's Rock trekt onze aandacht, kijken of we daar kunnen komen morgen. Voor nu...douchen en bedje toe.

Vrijdag 15 november 2013

Tja, we hebben van Lindsay een Blackberry meegekregen als South African Mobile, en als je die aan de oplader legt stel je ook de wekker in werking. Kwart over zeven begint het hele orkest te spelen.

Zelf een ontbijtje in elkaar draaien want het was hier self-catering. Koffie, broodjes gouda kaas (waar gouda niets mee te maken heeft) en geroosterd brood met aardbeienjam de eieren en het spek laten we maar onberoerd, als je hier alle ontbijtjes eet moet je thuis gelijke een bypass laten  monteren. Ondertussen komen de buren voorbij all dressed up for the funeral.

Dan alle heisa in de auto, sleutel in de brievenbus, Petra achter het stuur, karren met die hap.

We rijden Winburg uit zoals we gekomen zijn, de N1 op en dan de afslag naar de N5...

(even pauze om onze malaria pillen in te nemen).... we rijden de andere kant langs Winburg, dat had vast sneller gekund.

Het regent pijpestelen, prima voor de locale bevolking  en de bijbehorende plantjes, maar minder voor de toeristen. We beginnen al gelijk met een stuk of 5 stoppies, wegopbrekingen met een wachttijd van maximaal 20 minuten. Maar al gauw hebben we het voordeel van al die wegverbeteringen in de vorm van een spiksplinternieuwe weg en gaan we als een speer. Senekal, Bethlehem, Harrismith de eerste 300 km zit erop. Wisselen maar, Kees aan het stuur.  We rijden door een landschap dat zich het beste laat omschrijven als een groene savanne, lang groen gras met veel acacia’s, vanaf nu Petra's lievelingsboom. Dan de N4 Estcourt, Pietermaritzburg en dan ėėn grote afdaling naar Durban.

Over het algemeen zijn Zuid Afrikanen heel hoffelijke chauffeurs...maar rijden in de bergen kunnen ze niet, constant hangen ze op de rempedaal, daar wordt je gek van als je wel in de juiste versnelling erachter hangt.

Bij Durban nemen we de Coastal Road North. Op de kaart stond een plaatsje met de aardige naam Shaka's Rock, daar willen we heen. Juiste afslag gevonden maar it does not rock in Shaka. We rijden door naar Sandy Beach en vinden daar een leuke B&B met vanuit ons bed een fantastisch uitzicht op de branding van de Indische Oceaan.

De uitbaters, hij Canadees, zij oud Zuid Afrikaans maar tijdelijk Canadese vanwege de apartheid. Daar heb je dus gelijk een goed gesprek mee. In de tuin staan 5 frangipani bomen, zij plukt bloemen om te laten zien hoe bijzonder de kleur is. Als Kees een vogel met rode vleugels voorbij ziet vliegen gelijk een vogelboek erbij, het blijkt een echte Nysna Weetikveeldinges te zijn.

Vanavond gaan we uit eten bij Azuro, Petra heeft niet zo'n honger en krijgt derhalve een enorme zalmsalade. Kees gaat het avontuur aan met de tonijn, 250 Gram en dan heel erg piri-piri, wel wat zonde van de tonijn zelf....maar met een Chardonnay gaat het best naar binnen.

Eigenaardigheidje 1: Als je hier wilt roken moet je aan de bar gaan  staan.

Eigenaardigheidje 2: 3 meisjes in de bediening zijn zwanger. Wij zitten al op het spoor dat dit vast een project is voor jonge moeders, maar als Kees daarnaar informeert bij een van de meiden volgt een gegiebel dat er op duidt dat je hier niet naar moet  vragen maar dat het wel leuk is.

We moeten in het stikkedonker tegen de helling op terug naar ons guesthouse lopen. Hoogste tijd om ons bedje in te duiken na een flesje Chardonnay. Tot morgen.

Zaterdag 16 november 2013

Tegen alle weersverwachtingen in is het droog en gewoon erg warm. Kees is alweer om 5.45 uur op pad naar het strand terwijl Petra nog optimaal gebruik ligt te maken van het kingsize bed in "The Beach House".

Het grove zandstrand is, op een paar vissers na, helemaal verlaten. Even met de voeten in het water, lekker temperatuurtje. Dan zitten mijmeren bij de tidalpool, een aangelegd bekken dat bij eb vol water blijft staan. De visser die daar bezig is heeft al 4 klipvissen gevangen, ze liggen in een klein poeltje te wachten tot ze mee mogen naar het restaurant.

Terug naar het huis, Petra is net wakker geworden. Kopje koffie met wat te roken op het balkon en dan naar beneden voor het ontbijt. Petra wil haar gebakken eitje "All dead" (2 zijden gebakken) en Kees gaat voor "Sunny side up" (met mooie glimmende dooier erop). Gebakken brood erbij, bakje yoghurt met zangzaad, we zijn er weer klaar voor.

We praten nog even met onze gastheer en gastvrouw. Ze mogen dan wel in "the best thing after paradise" wonen maar ook dit huisje kent z'n kruisje met zoon 1 door een verkeersongeluk omgekomen, zoon 2 die het idee heeft dat de hele wereld tegen hem is en geen enkel contact meer met zoon 3. Ze runnen nu als oudedagsvoorziening deze B&B maar kunnen dat eigenlijk ook niet meer aan, kortom het staat nu al een tijd te koop maar ook hier is het economisch gezien geen feest.

Alle spullen in de auto en dan de weg terug zoeken naar de N2 North.

De kuststrook is groener dan groen, grasland en enorme aangeplante bossen de bomen kaarsrecht en heel dicht op elkaar in stramme rijen, daar waar het land golft golven de boomtoppen precies mee.

Kwa Dukuza, Gingindlovu, Richard's Bay, Kwa Mbonambi en bij River View de afslag naar Saint Lucia; het uiteindelijke doel van deze trip. We vliegen 12 uur en rijden 2000 km hiervoor: nijlpaarden in het wild. St Lucia ligt in een gebied dat wereld erfgoed is en waar het riegelt van de nijlpaarden.

We rijden eerst nog even fout waardoor we het dorp met een grote omweg bereiken. Onderweg zijn er wat parkeerplaatsen voor de mensen die hier naar het strand gaan met leuke borden erbij; uitstappen op eigen risico, pas op voor nijlpaarden, krokodillen en haaien; morgen gaan we snorkelen in dit gebied, leuk jullie gekend te hebben.

Als we het dorp bereiken rijden we zo tegen het VVV aan, gelijk maar informeren naar een leuke B&B. De eerste dame begint gelijk te bellen....hoho, eerst plaatjes kijken enzo. Gelukkig gaat het met de tweede dame een stuk beter; zij weet de plek voor ons: Lalapanzi Guesthouse in de laatste straat van het dorp. Ze hebben daar een tuin die open aansluit op het omliggende natuurgebied. We boeken direct voor 3 nachten. Verder regelen we een turtle safari. Op deze stranden komen de zeeschildpadden eieren leggen en wij mogen daar, onder begeleiding, bij zijn. Maandagavond worden we om 6 uur opgehaald.

Het is een dorpje met een stuk of 5 straten dus Lalapanzi hebben we zo gevonden. Een ruime kamer met eigen buitendeck. Hup de spullen erin.

We krijgen van Hannes uitleg over de do's en dont's van St Lucia. Onder het dorp ligt een z.g. estuary, een brak meer half zoetwater uit de rivier half zout water uit zee. Hier leven de nijlpaarden en de krokodillen. Het mooie is dat de voedingsgronden voor de nijlpaarden net aan de andere kant van het dorp liggen. Tegen zonsondergang komen ze het water uit lopen door het dorp, dus door de tuin achter ons huis door naar hun diner. Aangezien het nijlpaard zorgt voor veruit de meeste doden in Afrika is het oppassen geblazen "If you see a mother with young, only take one picture and run". Verder krijgen we informatie over de leukste restaurants.

Morgen willen we het wildpark in en ook nog snorkelen (weet je wel, tussen de haaien). We zijn van plan in het park te barbecueën (suggestie van Hannes) en moeten daarvoor nog wat boodschappen doen. Een instand BBQ, african style, een kisje met papier een kolen erin, gewoon het hele zooitje in de fik steken. Plastic borden, 2 bestekjes en een tang om vlees te draaien. De verse spullen kunnen we morgen halen, de Spar gaat hier op zondagmorgen al om 7 uur open. Verder regelen we duikbrillen, snorkels en zwemvliezen om morgen mee te nemen.

Onderweg naar de winkel zien we troepen velvet monkeys en ook een hele groep mungo's, het gaat helemaal goed komen hier.

Terug bij Lalapanzi zijn we zo warm en bezweet dat we eerst even het zwembad induiken om af te sissen.

Na het zwemmen lopen we de tuin in. Direct schieten er 2 duikertjes (hele kleine bosantilope) weg. Verder stikt het er van de velvet monkeys er zitten zeker een stuk of 20 in het stukje bos waar we uitzicht op hebben. Ze trekken zich weinig van ons aan en gaan gewoon door met eten, vlooien en achter elkaar aan rennen. We zitten zeker een uur heel stil te genieten. Ondertussen komen de duikertjes ook weer stiekem om de hoek kijken. Bij de geringste beweging of het minste geluid gaan ze er als een haas vandoor. Ook komen er nog twee parelhoeders door het decor heel banjeren.

We gaan op aanraden van Hannes eten bij de Fish Club. Vroeg erheen voor een goed plekje. Via een smal weggetje met hobbels en vreselijk diepe kuilen (potholes) komen we daar. Er blijkt ook een loopstrook te zijn met vlonders waar vanaf je goed uitzicht hebt op het meer. Eerst maar even wandelen. Hagedisje, felrode krabben die zich verschuilen in holletjes in het zand en om de zoveel meter een verlaging die de nijlpaarden gebruiken als ze passeren. Oeps, is de zon nog niet onder:-)

Daarna naar het restaurant, eerst een biertje om de vloeistofbalans weer in orde te krijgen. Geroep bij het uitkijkpunt....Petra vergeet alles wat er op tafel ligt, tasjes fototoestel maar niet haar biertje en ziet haar allereerste nijlpaard in het wild. Het nijlpaard van zijn kant kwam alleen even kijken of ze er hier doorkonden...niet dus...gelijk rechtsomkeer. Nog helemaal opgewonden zitten we even later aan een pizza. Het is nu 7 uur (lijkt wel 10 uur) en helemaal donker. Toch maar terug naar de hut, voorzichtig langs alle potholes met groot licht op en de mogelijkheid van een wandelende hippo achter elke bocht.

Nog even zitten in de tuin, je ogen pijnigen om toch iets te zien in het complete duister. Petra vindt dit toch een beetje griezelig dus gaan we lekker op ons eigen deck zitten met een olielampje erbij. Al heel gauw wil Petra "slaapjes maken", voor Kees het moment om dit dagboek te schrijven. 

Foto’s