Zuid Afrika: St Lucia & Cape Vidal

Zondag 17 november 2013

Ga er maar even goed voor zitten want we hebben weer een verhaal vandaag.

Kees verslaapt zich, wordt pas om 6.45 uur wakker. Snel koffie maken om Petra in het land der levenden te sleuren. Wassen, ontbijten en pleite (WOPL).

Eerst langs de tourist info om de snorkels op te halen. Dan bij de PEP een zak ijs, brood, tomaten en komkommer. IJs los storten in de koelbox om het eten en drinken koel te houden.

Dan gaan we naar het wildpark iSimangaliso waarvan de ingang net buiten St Lucia ligt. Het is het grootste waterpark van Afrika. Vandaag gaan we een klein stukje bekijken. Bij de poort doen we eerst de "vraag het hemd van mijn lijf" quiz. Alles willen ze weten, paspoortnummer, mobiel nummer, rijbewijs. Alle gegevens worden genoteerd op onze daypermit. Zonder permit geen toegang en als je hem onderweg kwijtraakt 400 rand boete, trouwens ook als je te laat (na 19 uur) terug bent bij de poort.

We rijden het park in. Het is onze bedoeling om eerst naar het verste punt te rijden; Cape Vidal. We willen daar snorkelen boven het koraalrif.

Na ongeveer een kilometer worden we opgewacht door een bromsnor van pure chocola die met een barse stem onze permit vraagt. Controleren met een frons op zijn voorhoofd, we mogen gelukkig door. Leuk detail is dat hij daar ook een echte laser heeft staan om de maximum snelheid van 40 km per uur te controleren. Hij gaat vandaag goed geld verdienen...not.

De weg naar Cape Vidal is netjes geasfalteerd en zo'n 34 kilometer lang. We willen zo snel mogelijk naar de Cape omdat het om 9 uur eb was en je alleen mag snorkelen bij opkomend tij. Met een snelheid van 40 km per uur zou je er dus in een uurtje moeten zijn. Wij dus niet want we nemen onderweg toch nog maar even de afslag naar Catalina Bay (de estuary oftewel het brakke binnenmeer) om te kijken of er toevallig nijlpaarden zijn. Ja hoor, vlak onder het uitkijkpunt liggen er 13 in het sop te dobberen. Nijlpaarden eten in de nacht en overdag doen ze echt zo weinig mogelijk (Petra's lievelingsdier?). We blijven daarom een hele tijd hangen om enige actie te krijgen. Petra vergelijkt het met het kijken naar opdrogende verf.

Dan door richting de Cape. Zien we plotseling een paar vreemde silhouetten in het veld. Snel de verrekijker gepakt, ja hoor er staan gewoon 3 puntlip neushoorns te grazen. Weer staan we een hele tijd te kijken. Stukje vooruit met de auto, kijken, omkeren om het nog beter te zien. Weer keren en tenslotte toch weer door.

Onderweg zien we heel veel gemengde groepen dieren grazend op de vlakte. Kafferbuffels, gnoes, zebra's, kudu's, nilgau's, koddige wrattenzwijntjes, een paar waterbokjes die heel nerveus zijn.

Het laatste stuk voor de Cape is het ongewoon druk. Over het veel te smalle pad komen ons allemaal dikke terreinwagens tegemoet met boten erachter, wenden en keren om elkaar te passeren.

Na ruim 2 uur bereiken we Cape Vidal. De wind loeit er over het strand zodat je benen gezandstraald worden. Grote witte schuimkoppen op de golven. Dat gaat niets worden met het snorkelen. Kees doet nog wel een poging maar wordt zo door golven en stroming heen en weer gegooid dat hij na 10 minuten uitgeput de strijd op moet geven.

In de loeiende storm maken we nog wel brood klaar (echt de boterhammen vasthouden anders waaien ze weg) we eten ze daar maar niet op. Petra schrikt nog van een schaduw. Een wouw (roofvogel) scheert echt vlak over haar heen.

We gaan terug om de verschillende loops te gaan rijden. Loops zijn onverharde paden, meestal naar een drinkplaats of een uitzichtpunt. Ze lopen van de asfaltweg in een grote boog van een aantal kilometers terug naar de asfaltweg. Je kan er vanwege de hobbels en kuilen alleen stapvoets op rijden en dan nog is het opletten geblazen dat je niet vast komt te zitten. Ook maken we hier onze steilste afdaling ooit mee, dat je uit het zijraampje van de auto moet kijken waar de weg loopt en je nergens de auto zonder rem durft te laten rollen.

De eerste loop begint al lekker. Na een paar kilometer over smalle dijkjes eindigt de weg bij een instorting. Voor ons waren er alle een paar terreinauto's ingereden. Eén daarvan gaat het avontuur aan en rijdt door een beekje langs de instorting, waarschijnlijk zijn ze die nu nog aan het zoeken. De rest keert zo goed en zo kwaad het gaat om en rijdt terug. Voor ons zit er ook niets anders op. Op de terugweg zien we een ketting op de grond liggen met een bordje erbij dat deze loop niet meer in gebruik is...stom, zijn we allemaal gewoon voorbij gereden.

In de volgende loops komen we oog in oog met verschillende dieren. Natuurlijk nog de nodige nijlpaarden, helaas altijd te ver weg en te diep in het water. Vaak zijn er ook krokodillen te vinden in het water. Zebra's in kuddes op de vlaktes maar soms ook vlak voor onze auto over de weg. De kudu's (grote antilope met geschroefde horens) zijn hier beige, in Kgalagadi waar we 2 jaar geleden waren was dat roodbruin. We zien ze verschillende keren van heel dicht bij (haast aan te raken).  Ze staan ons met die hele grote vriendelijke bruine ogen recht aan te kijken, helemaal niet onder de indruk.

Een vreemde van dit park is is dat je overal (voor eigen risico) uit mag stappen. Wandelen naar uitzichtpunten of zomaar een veldje waar je kunt barbecueën. Er lopen en kruipen hier wel 800 nijlpaarden en 1200 krokodillen los rond.

In een bosrand zien we een duikertje, hypernerveus, als je met je ogen knippert is ie er al vandoor. Als toetje zien we 3 waterbokjes die elkaar achterna zitten, met een onwaarschijnlijke snelheid en wendbaarheid gaat het in grote sprongen door het hoge gras. We kunnen er geen genoeg van krijgen, het is dus maar goed dat ze na een poosje  uit beeld verdwijnen.

Nog snel de laatste loop al in schemerlicht. We rijden door een moeras. Aan beide kanten van de weg zingen de kikkers het hoogste lied over de lente en als het moois dat er staat te gebeuren. In de laatste poel ook nog een paar hippo's en krokodillen. Geen foto's meer daar is het te donker voor.

Rond 6 uur verlaten we het park. Terug naar de hut, douchen, omkleden en het dorp in om te eten.

P.S., Wat heel erg prettig is hier is dat we geen last hebben van muskieten. Het zal wel te maken hebben met het brakke water, niet geschikt voor het nageslacht. Desondanks nemen we trouw na het avondeten onze malariatabletten in. Better safe than sorry.

Nog even een P.S. van gisteren. Als we in het restaurant weg gaan nemen een paar andere mensen meteen onze tafel over. We raken even aan de praat en er wordt gevraagd hoe dat nou zit met die zwarte pieten in Nederland. Zo zie je maar waarin een klein volk nog kleiner kan zijn.

Maandag 18 november 2013

Ik weet niet wat het is, zouden we vermoeid raken, maar we maken weer een late start. Iedereen is al aan het ontbijt geweest alleen onze tafel staat nog gedekt.

We moeten vandaag de duikbrillen terugbrengen bij de Tourist Information. Als Petra ze inlevert vraagt ze gelijk naar de boten waarmee je op Hippo Safari kunt. Het is kwart voor 10. De eerstvolgende vertrekt over 15 minuten vanaf Sunset Jetty, een aanlegsteiger annex uitkijkpunt aan het einde van de hoofdstraat.

Snel daarheen gereden, plekje in de schaduw zoeken voor de auto. De oppas voor onze auto geeft een seintje dat het okay is.

We varen met de Advantage Cruiser, genoeg ruimte voor 50 of 60 mensen maar we zijn met veel minder. Lekker de ruimte om rond te lopen. Onze schipper is Natasja, ze verteld ons het een en ander over het ontstaan van dit gebied en natuurlijk over het hoofdgerecht van deze toer...de nijlpaarden. Er staat nog steeds een hele harde  wind die we op de heenweg in de rug hebben. In de nestjes van de wevervogels die aan het riet vastzitten is het vast Partytime.

We hebben een plekje gezocht midden voor op de boeg. Als we onder de brug naar St Lucia doorvaren zien we gelijk de eerste hippo's, helaas achter het riet met hun dikke kont naar ons toe. Gas geven dus maar. Nou is het met nijlpaarden zo dat ze heel territoriaal zijn en dat ze per familie een stuk van 2 tot 3 kilometer nodig hebben. Natasja kan dus rustig gas geven en op zoek naar de volgende groep. Die vinden we even later langs de linkerkant. Omdat het zo hart waait moet Natasja de boot keren om hem tegen de wind in op de goede plek te houden, anders drijven we meteen af. Zodoende zitten wij dus opeens eerste rang naar een grote groep nijlpaarden te kijken.

Het water is hier maximaal anderhalve meter diep. De nijlpaarden die we zien liggen op hun buik op de bodem aan de kant. Als ze gaan staan steken ze opeens een heel eind boven water. Door het water lopend kunnen ze snelheden halen van 15 tot 20 km/uur. Op het land is dit 30 tot 35 km/uur, je moet dus minstens bij de familie Bolt horen om ze voor te blijven. Nijlpaarden kunnen niet zwemmen, als ze een dieper stuk over moeten steken lopen ze over de bodem en kunnen dan 3 en een halve minuut hun adem inhouden.

Er gebeurt niet zo heel veel hier, doorvaren dus maar weer naar de volgende groep. Hierin bevindt zich een baby nijlpaardje....schattig. Jammer dat er maar zo weinig van te zien is boven water. Het is zelfs heel moeilijk om ze te tellen. Ze liggen kriskras door elkaar en er zijn er altijd wel een paar volledig onder water.

Zo gaat de tocht verder langs de verschillende families tot we weer omkeren en teruggaan. De terugweg gaat tegen de wind in en Natasja moet behoorlijk corrigeren om de boot recht te houden. Eerst heel voorzichtig en dan volle kracht vooruit om goed onder de brug door te komen...het waait daar een beetje. Terug bij de steiger trekt Natasja bijna de hele steiger aan stukken, misschien het meertouw iets te vroeg vastgemaakt? Nu maar hopen dat de foto's een beetje gelukt zijn.

Vanavond worden we om 18 uur opgehaald voor een schildpadsafari. Van avondeten zal er niet zoveel komen. We eten daarom maar een hele dikke hamburger als late lunch.

We hebben nog tijd over, Petra duikt een winkeltje in dat ze al een tijdje op het oog had. Ze is op zoek naar fleurige zomerjurken, now this is the place to be, hier zou Marieke ook helemaal blij van worden. Petra 2 jurken rijker en Kees een hapje uit zijn creditcard armer komen we terug thuis.

Als we in de tuin zitten duikt er met veel geraas een enorme zwarte hond op met nogal woeste husky ogen. Petra krijgt haast een hartverzakking maar het blijkt gewoon een goedzak te zijn die geweldig uit z'n bek stinkt.

Nu moeten we echt aan de slag om een onderkomen te regelen in het volgende wildpark iMfolozi. Aangezien de beller sneller is hebben we de telefoon gepakt en zijn we vriendelijk geholpen door Johanes (jazeker 1 n). Hij kon ons nog helpen aan één slaapplaats in een tent in Mpila Camp voor de woensdag. Gelijk doen dus....we zien wel. We moeten wel gelijk betalen maar krijgen dat maar niet voor elkaar. Uiteindelijk hebben we maar een mail met alle betaalgegevens naar hem doorgestuurd... hopelijk gaat het zo lukken. Verder hebben we op de site van Kwazulu Natal National Wildlife een quote gevraagd voor 2 nachten verblijf.

Om 6 uur worden we opgehaald met de truck van Euro-Zulu. We gaan op turtle-safari. Achterin zitten al 2 nederlanders, Hendrik en Annemarie uit Veenhuizen. Zij blijken goede vrienden te zijn met Riet, de eigenaresse van de  Advantage Cruiser waarmee we vanmorgen gevaren hebben. Riet (spreek uit Rie-èt) is er zelf ook bij.

Een turtle safari gaat over de zeeschildpadden die hun eieren komen leggen om deze kust. Er zij 7 soorten zeeschildpadden waarvan er 2 hierheen komen om hun eieren te leggen; de loggerhead en de leatherback, een slagschip van 2 meter met een gewicht tot 1500 kg. We rijden weer naar Cape Vidal toe. Daar hebben we een pauze om de banden van de truck leeg te laten lopen tot een druk van 1,5 Bar. Dit is nodig om op het mulle zand te rijden.

We krijgen van onze gids Jeff eerst een uitleg over hoe je te gedragen in de buurt van zeeschildpadden. Geen licht, geen fotoflitsen, geen harde geluiden, niet roken...kortom een beetje respect voor the lady in labour. Verder een uitleg hoe je ze vind. De zeeschildpadden zijn niet de beste lopers, ze gaan in een soort vlinderslag over het strand en laten op die manier een onmiskenbaar spoor van een reuzenrupsband achter...niet te missen. Moeilijkheidje voor vanavond is dat het zo hard waait dat de sporen heel snel gewist zullen worden dus zoekt de bijrijder ook nog met een groot zoeklicht aan de rand van de duinen.

We ploegen door het mulle zand naar het hardere gedeelte. Dan gaat de neus richting het noorden. Met een vaartje van 20 km/u rijden we zigzag tussen rotsblokken en ontelbare krabben door over het strand. Sommige krabben nemen een verkeerde beslissing en rennen zo onder de wielen van de truck. Het is bijna volle maan en de zee licht in het volle maanlicht te glanzen. Als we een uur hebben gereden vinden we pas het eerste spoor...helaas moeders was aan land gekomen, even rondgekeken en daarna tot de slotsom gekomen dat dit niet de plaats was voor haar kinderen om geboren te worden. Ze heeft rechtsomkeer naar zee gemaakt.

We moeten een eindje teruglopen naar het spoor om toch wat foto's te maken. Begint het toch te gieten, hadden we nu onze jassen maar aangehad. Kletsnat kruipen we terug in de truck. We rijden nog 3 kilometer tot het verste punt. We zijn nu 23 km vanaf Cape Vidal. Jeff keert de truck en geeft hij een lesje over zeeschildpadden.

Zeeschildpadden moeten een jaar of 24 zijn om voor nageslacht te zorgen. De mannen verschijnen eerst voor de kust, daarna volgen de vrouwen. Na de paring duurt het een dag of 10 voordat de eieren gelegd kunnen worden. Zij graaft hiervoor boven de vloedlijn een nest, eerst met de voorflippers en de laatste gang met de achterflippers. Dan legt ze 100 tot 120 eieren, maatje pingpongbal en nog helemaal elastisch. Daarna  gooit ze het gat zorgvuldig dicht en maakt daarna een paar nep nesten. Deze zijn om nestrovers zoals leguanen om de tuin (of om het duin) te leiden.

Het vrouwtje maakt 4 tot 10 nesten op deze manier. Van de eieren die op deze manier worden gelegd haalt maar 1 op de 1000 de volwassenheid. 10% Komt niet uit of weet het nest niet uit te komen, 20% wordt gevangen door de krabben (op de terugweg no mercy for them) ook de visarenden komen op dit feestmaal af, en als ze dan de zee bereiken liggen daar ook vogels en vissen te wachten op een hapje. Sommige dierenvrienden gaan zover dat ze de jongen schilpadjes uitgraven en naar de zee toe dragen: niet doen dus want dan verdrinken ze, ze hebben de tocht over het strand nodig om sterkere flippers te krijgen.

Na dit prachtige verhaal van Jeff krijgen we zomaar een maaltijd voorgezet, macaroni met van alles erbij, smaakt prima. Zo goed en zo kwaad het gaat werken we dit naar binnen in en om de truck.

We rijden 7 km terug, weer geen sporen, en draaien dan op om dezelfde 7 km weer op te rijden. Als we weer geen sporen vinden gaan we weer het hele eind terug naar Cape Vidal. Krak weer zo'n stomme krab.

Bij de Cape gaan eerst de banden op de juiste spanning en wordt de hele onderkant schoongespoten vanwege het zout.

We rijden door het wildpark terug. Onderweg zoeken Jeff en zijn bijrijder met de zoeklichten nog naar dieren. We hebben nog een bijzondere ontmoeting met een Bushbaby, een kleine halfaap die springend op z'n achterpoten verdwijnt in de bosjes. Verder nog een kameleon maatje pink, goede ogen die Jeff.

Als we vlak bij de gate zijn horen we een velvet monkey in de boom alarmkreten slaken. Het is hoge stress dus maar even kijken wat er aan de hand is. Onder de boom zit een gevlekte hyena, die gaat er onder aandrang van de zoeklichten toch maar vandoor.

Na de gate zien we trouwens nog 2 jongen hyena's. Dat is niet de bedoeling want op die manier zitten ze zo in het dorp. Morgen even melden aan de rangers.

Deze tocht van 70 km over de weg en 60 km over het strand heeft wel even geduurd. Als we voor ons huis (Lalapenzi) worden afgezet is het al 1 uur in de nacht.

Thuis toch nog maar even een poging doen voor komende dagen. Op basis van de quote zou er toch voor donderdag nog plaats zijn in het park. Een rondavel (ronde Zulu-hut) bij Hiltop in Hluhluwe, het wildpark dat aansluit op iMfolozi waar we woensdag zitten, perfect.

Om de boeking te doen moeten we eerst een account aanmaken. Bevestiging per mail, nieuw wachtwoord doorgeven, bevestiging per mail, boeking doen, betaling doen en dat allemaal op een iPad via WIFI die er om de 5 minuten eruit vliegt. Gevolg is dat we om 2 uur moe maar voldaan ons hoofd op het kussen kunnen leggen.

Dinsdag 19 november 2013

Ondanks het latertje vannacht staan we vroeg op, we hebben niet voor niets een dag bijgeboekt in Guesthouse Lalapenza in St Lucia.

Ja, we zijn gisteren op hippo-safari geweest maar nijlpaarden waren de reden dat we naar deze uithoek zijn gekomen. Toen we gisteren met de grote boot weg waren hebben we onderweg kleine bootjes gezien die veel dichter bij de nijlpaarden konden komen.

We gaan op zoek naar de aanlegplek van deze boten maar ook bij navraag lijkt niemand iets te weten, alsof we op zoek zijn naar de Vliegende Hollander.

Wel komen we terecht bij de krokodillenfarm. Hier doen ze onderzoek naar krokodillen. Het begint in een soort museum met allerlei weetjes over deze levende fossielen. Er staat daar overigens ook een model van de Leatherback waarnaar we vannacht op zoek zijn geweest. Petra is helemaal onder de indruk. Het is een formaatje Ford Ka maar dan een beetje platgedrukt.

Na het museum is het tijd voor het buitengebeuren. Hier liggen de jongens en meisjes met de bekken open langs de waterkant. De nijlkrokodillen die in het meer zo ruim vertegenwoordigd zijn hebben hier ook de overhand. We zien ze vanaf nauwelijks uit het ei als bonzai-krokodil tot de jongens die je graag een poot uit zouden willen draaien, maar dan wel letterlijk. Daarnaast hebben ze ook nog andere soorten en ook gavialen (langbekkroko). Als we daar klaar zijn kopen we in het niet te vermijden winkeltje ook nog een geinig voorleesboekje voor Marly...maar een beetje op tijd beginnen met haar engels;-).

Terug in het dorp loop ik binnen bij de concurrentie om te vragen van wie die groene bootjes zijn en waar ze vertrekken. Geen punt, dat kunnen zij ook regelen. Om 4 uur worden we van het guesthouse opgehaald.

Oeps...tijd over...dat wordt dus shoppen. Petra is helemaal weg van de jurken van gisteren dus toch maar terug daarheen om er nog eentje te scoren (kan je toch niet laten hangen voor die prijs??). De winkeljuf vindt het allemaal prima.

Aan de overkant is een afrikaans marktje. Daar zoeken we nog wat cadeautjes voor onze dierbare achterblijvers (jij en jij, oh ja en jij ook).

Verder doen we boodschappen want de komende 2 dagen zitten we echt in de rimboe en moeten we geheel self-suporting zijn. Makkelijk klaar te maken eten dus, veel water en gin en tonic tegen de koorts. Gauw naar de hut, even zwemmen om af te koelen en dan snel door aan dit dagboek...ja ja lieve lezertjes, vakantie is net werken.

Even voor 4 uur staat onze "taxi" voor de deur. Brown is onze chauffeur en blijkt even later ook onze schipper te zijn. We halen nog 4 mensen op, allemaal duitsers; "müssen wir uns nicht anschnallen" klinkt het in de achterbak van de Landrover, echte avonturiers dus. We rijden naar de aanlegplaats, inderdaad die vind je niet als je het niet weet, helemaal achteraf in een zijstraatje waar je niets te zoeken hebt.

We zitten dus met 6 man/vrouw in een bootje met losse safaristoeltjes op het platte dek. Even nog een probleempje met het starten van de motor oplossen en weg zijn we.

Brown is een echte liefhebber en verteld in gebroken engels honderduit over alles wat er in en om de estuary gebeurt. Eerst varen we haast het riet in om de nesten van de wevervogels goed te bekijken dan het meer op naar de eerste nijlpaarden. Het is een groep mannen die erg uit hun hum zijn. Vanochtend is de boot door eentje "aangevallen". Waarschijnlijk wel spannend als er zo'n bakbeest tegen een klein bootje als dit aanspring; we blijven op veilige afstand.

Daarna varen we het mangrovebos in en verteld hij over de witte en de zwarte mangrove. We mogen zelfs aan de bladeren likken. De onderkanten daarvan zijn helemaal zout. De bomen raken zo hun overtollig zout kwijt. We zien ook de luchtwortels van dichtbij. Die gebruiken ze om toch aan lucht te komen bij hoog water. Het leukste is een slakje dat op de mangroven leeft; hoewel er al een paar jaar geen open verbinding is met de Indische Oceaan kruipen deze slakjes omhoog als het vloed wordt en weer naar beneden met eb, lachen toch?

Als we uitgelachen zijn gaan we door naar de volgende groep nijlpaarden. Gewoon 1 enorme man met zijn vrouwen en kinderen. In  totaal tellen we zo'n 25 stuks. Brown legt de boot met de punt in het riet (moet je hier eens doen in de Biesbos) en zo kunnen we van vlakbij de dagbesteding van onze vrienden bekijken. Als je op deze manier de tijd neemt is het geen kijken naar drogende verf meer. Er gebeurt echt van alles. Ze liggen te ronken en te proesten of onder water bellen te blazen. De jonkies klimmen op mamma's rug en glijden er vervolgens weer af om daarna het spelletje nijlpaardworstelen te spelen met open bekken. De grote nijlpaarden kunnen pas echt een grote bek opentrekken, daar kan je een Fiatje in parkeren, staat ie nog droog ook.

We krijgen ondertussen heel decadent koffie, thee of chocolademelk geserveerd met knijterharde koekjes (maar wel lekker).

Het begint al wat te schemeren en langzaam valt de groep uiteen. De een na de ander vertrekt. Gek genoeg is het grazen geen familieaangelegenheid. Als we terugvaren kleurt de zon de horizon rood. Als het gelukt is maakt Kees de foto van dit jaar; een nijlpaard met wijd open bek met op de achtergrond die ondergaande zon.

We leggen weer aan en worden thuis afgezet met de Landrover. Baie dankie Brown, dit is zonder dat we dat vooruit wisten de reden geweest dat we die dag hier hebben bijgeboekt.

Die avond eten we bij een echt Afrikaans restaurant, althans het ziet er echt Afrikaans uit...behalve de menukaart...jammer, maar wel goed gegeten. Omdat we geen zin hebben in de aanspraak van een man die al teveel heeft gedronken gaan we terug naar huis. Maken daar alles startklaar voor morgen: 5 uur reveille en dan zoef richting iMfolozi.

Waarschijnlijk gaan we weer een paar dagen uit de lucht nu. In de bush vindt je geen 3G laat staan WIFI. Tot over een paar dagen.

Alles in grote haast geschreven er zullen nog wel wat PS=jes volgen.

Welterusten.