Zuid Afrika: iMfolozi & Hluhluwe

Woensdag 20 november 2013

Even nog een PSje van eergisteren. Toen we op het strand bij Cape Vidal liepen kregen we hele zwarte voeten van de donkere plekken in het zand. Bij de turtle-tour horen we dat dit titanium is dat hier van nature in het zand zit. Een groot probleem bij de aanleg van het reservaat omdat er partijen waren die dit liever zouden ontginnen. Maar het titanium zorgt er ook voor dat de schilpadden een voorkeur hebben voor dit strand. Als ze het nest afdekt met dit donkerder zand wordt het warmer en dat is beter voor de eieren.

Nu snel naar vandaag. Onze wekker loopt om 5 uur af in Lalapanzi Guesthouse. Dat is 10 minuten na zonsopgang hier. Normaal is dat midden in de nacht voor ons maar "this is Africa".

De dames hebben gisteren voor ons een ontbijtpakket gemaakt en dat in de koelkast gezet. Toch maar even een  kop oploskoffie gemaakt om wakker te worden en dan alle troep na vier nachten hier weer enigszins geordend in de Polo stouwen.

Vandaag gaan we aan het zware werk beginnen. We gaan naar wildpark iMfolozi. Gelukkig is dit vlakbij; terugrijden naar Mtubatuba, dan de N2 oversteken dan nog zo'n 50 km rijden door een landschap waar de vrolijk gekleurde huisjes als strooigoed verspreid liggen.

Om 7.15 uur rijden we de poort van iMfolozi binnen. Eerst een permit regelen, weer de hele warwinkel van paspoortnummers, mobiel nummer, kentekenplaat en ga zo maar door invullen. We hebben een tent gehuurd dus we hoeven bij de poort niet te betalen.

We rijden door naar Mpila Camp waar onze tent staat. Onze naam staat nog niet op de lijst maar gelukkig doet de beambte van dienst daar niet moeilijk over en worden we ingeschreven in het grote boek. De officiële inschrijving en betaling kan pas plaats vinden na 13 uur.

We rijden het park in. De eerste kilometer nog op asfalt maar al gauw rijden we op durtroads met hobbels, bobbels en lossen keien. Helaas hebben we geen 4x4 kunnen huren dit jaar en ik kan jullie vertellen dat het rijden met een sedan in dit terrein een hele andere discipline is. We mogen hier 40 rijden maar dat laat de weg niet toe. Het zou trouwens zonde zijn om zo hard te rijden want dan mis je een heleboel dieren.

Wat de Thomsongazelle is voor Kgalagadi is de Impala voor iMfolozi. We zien er duizenden. We zitten midden in het seizoen dat de kleintjes geboren worden en we zien heel wat moeders met piepkleine Impalaatjes die nog heel houterig op de pootjes staan. De impala's zijn heel relaxed en we kunnen vaak vlak naast ze stoppen om ze goed te bekijken. Alleen bij harde geluiden reageren ze schrikachtig.

Een paar bochten verder bij Mantiyane hebben we de eerste ontmoeting met de grotere jongens, er staan een stuk of 10 giraffen rustig van de acacia’s te eten. Petra krijgt zelfs nog een foto van een drinkende giraf. Het blijven fascinerende dieren met een slow motion motoriek die ze laat bewegen als balletdansers.

Als we uitgekeken zijn rijden we verder. In de buurt van Mpafa Hide zien we plotseling  neushoorns staan, 5 stuks van een van de meest bedreigde dieren de witte neushoorn.   We stoppen naast ze en al grazend komen ze steeds dichterbij tot ze uiteindelijk op zo'n 6 meter afstand staan. Het begint nu wel kritiek te worden want als ze nog verder komen en er komt gedonder kunnen we alleen achteruitrijdend vluchten en dat gaan we natuurlijk niet winnen van een neushoorn, zeker niet met een auto waarvan het stuur aan de verkeerde kant zit. Kees rijdt een eindje op om zo een ontsnappingsroute te hebben en we blijven nog een hele tijd kijken. Uiteindelijk maakt de grootste een omtrekkende beweging en moeten we er vanwege onze veiligheid vandoor.

Verder naar het volgende avontuur. We staan stil bij een poeltje om te kijken of daar nog dieren zitten. Plotseling stapt er een kafferbuffel in beeld...en waar er één kafferbuffel is zijn er meestal meer. En ja hoor er volgt een hele kudde. Dan een tijdje niets en dan verschijnt de heer en meester op het toneel. Imponerend stampt hij rond, zo af en toe vuile blikken naar ons werpend. Als het volgens hem veilig is volgen er nog meer buffels maar nu met kalfjes erbij. Het wordt een gedrang van jewelste rond de poel en onze fototoestellen klikken er lustig op los. GAAF.

We rijden nu door naar de zuidelijkste hoek van het park bij Cengeni aan de White mFolozi, de rivier die de zuidelijke grens van dit park vormt. Dit is een doodlopende weg. Onderweg zien we nog de nodige gazelles, roofvogels, snoepjesbomen (met pluizige bloemen in geel en zuurstokroze). We ontmoeten 2 auto's waarin mensen zitten de kijken naar een berghelling verderop. Met de verrekijker onderscheiden we een koppeltje leeuwen, helaas veel te ver weg voor een foto.

We moeten nu weer terug naar Mpila Camp om ons in te schrijven, we willen wel zeker weten dat we hier vannacht kunnen blijven. We nemen nu de bovenroute om niet 2 keer dezelfde weg te rijden. Bij een meertje liggen 4 leeuwen lekker te luieren. Dicht genoeg bij om wel goede foto's te maken. Het zijn 2 vrij jongen mannen, een jonge vrouw en een hele grote oudere vrouw. Los van af en toe geeuwen en eens op de andere zij draaien gebeurt er weinig...tot het oudere vrouwtje plotseling opstaat en er vandoor gaat even later gevolgd door de andere drie. Ze zijn nog maar net weg of een groep olifanten komt met veel bombarie het meertje inlopen. Even bijtanken, de rug sproeien en met veel geplons door het meer. Dan klinkt er luid getrompetter en de hele horde gaat aan het rennen en in een paar tellen zijn ze in het bos aan de overkant verdwenen. Wij moeten wel even bijkomen. Niet veel later keren de leeuwen terug en nemen hun vertrouwde posities weer in.

We rijden nu door naar Mpila Camp. het is bijna 1 uur. Onze naam staat nu gelukkig wel op de lijst en we doen nogmaals de inschrijving. Voor ons was een Duits echtpaar waar  iets fout was gegaan met de boeking. Zelden heb ik iemand zo uit z'n stekker zien gaan, wat een hork was dat. Gelukkig kunnen de meiden achter de balie er om lachen als hij weg is.

We hebben tent 36 (het hoogste nummer). Uit nieuwsgierigheid gaan we toch vast even kijken. Helemaal leuk, we zitten helemaal apart het verst vooruitgeschoven. Vlak voor onze tent zijn de hekken....nou ja hekken?. Er staan wat palen met schrikdraad op 2 meter hoogte om de olifanten buiten te houden (die maken er anders echt een zooitje van), verder kan alles inclusief leeuwen en hyena's zo doorlopen. Zeg maar een unfenced camp. Dat wordt vanavond geen wandeling maken;-)

Het was een meer dan geweldige morgen, zoveel indrukken hebben we nog nooit gehad in 1 rit.

Na het inschrijven gaan we snel door om een rit te maken door het noordelijke deel van het park. Petra neemt het stuur over. We nemen echt de langst denkbare route maar het is nu begin van de middag en snikheet. Alle dieren liggen siësta te houden in de schaduw. Of het is zo dat er in het noordelijke deel wat minder dieren zitten. Onderweg zien we wel de nodige impala's, wrattenzwijntjes. De bijzondere ontmoetingen bestaan uit een neushoornmoeder met jong en als we een bruggetje over rijden zien we een nyala. Dit is een hele schuwe antilopensoort dus we zijn erg blij dat we hem hebben gezien.  Verder komen we nog een varaan tegen van zo'n 90 cm maar die verdwijnt heel snel in de begroeiing langs de weg.

Op een uitzichtpunt, uitstappen op eigen risico, hebben we een prachtig uitzicht over de zwarte iMfolozi, de noordgrens van het park. Het is een scherpe bocht in de rivier. Op een zandbank zitten honderden gieren en maraboes en omdat er hier in de bocht een sterke luchtstroom staat lijkt het of de gieren en andere roofvogels hier alleen maar voor hun plezier aan het zweefvliegen zijn.

Ons laatste avontuur vanmiddag beleven we in de Ngotsha Loop. De moeilijkste delen om te rijden zijn altijd de hellingen omdat de regen hier lengtegleuven in de weg maakt. In de Ngotsha zit een helling die we met onze auto niet kunnen nemen. Petra doet 2 pogingen maar dan durven we niet meer omdat we voor hetzelfde geld onze auto kapot rijden. Dat is niet fijn als je zover in de rimboe zit. Dan moet je maar afwachten of er nog iemand langs komt om je te helpen want lopen daar is geen optie met zo veel roofdieren om je heen. Petra moet de helling achteruit naar beneden omdat we hier niet kunnen keren. Absoluut een huzarenstukje. Toch zal onze Polo na alle capriolen die we er hier mee uithalen en alle stekels van de struiken die er met het geluid van nagels over een schoolbord langs krassen nooit meer dezelfde zijn.

Op de terugweg begint het te regenen en er volgt een bulderend onweer waarbij de flitsen nog tot laat op de avond de wolken aanlichten.

Terug in het kamp gaan we de tent inrichten. Nooit je tent open laten staan, nooit spullen onbeheerd buiten laten vanwege de apen. Het is best een geinige tent opgezet op een vlonder. Voor een terras, achter een toilet, wastafel en douche waar vanuit je zo over het park kijkt. We kijken er naar uit om morgen te douchen.

We kleden ons helemaal muskietproef. Lange broek, overhemd met deet en sokken met deet. Laat ze maar komen.

We hebben ook een apart tentje als keuken met een gaasdeur ervoor tegen indringers die het op je voedselvoorraad voorzien hebben. Kees schilt de piepers, Petra kookt ze 10 minuten, dan bakken. We hebben een homp gemarineerd vlees meegenomen, hup in de pan. Tomaatjes en komkommer erbij en we blijven, wat ONZE spijsvertering betreft weer in leven tot het ontbijt.

Het is ondertussen pikkedonker geworden en we zitten op ons terras. Heel dichtbij horen we een hyena hoesten en een huil geven. Dan klinkt er gekraak van takken en Petra richt haar lampje op het geluid. Twee helwitte ogen tussen de struiken kijken ons aan, ze staan ver uit elkaar. Het blijkt inderdaad een gevlekte hyena te zijn. Petra vindt het toch wel een beetje eng en volgt het met haar hoofd uit de tent. Hij loopt langs onze tent verder.

Daarna aan het dagboek en Petra vast onder de klamboe in bed. Ik na het schrijven ook helemaal moe van alle indrukken van vandaag en duik er ook maar in nadat ik eerst nog even de malariapillen heb geregeld, die waren we bijna vergeten.

Donderdag 21 november 2013

Vandaag vertrekken we uit iMfolozi, de wekker loopt weer om 5 uur af. Eerst maar even een kop koffie en een peuk onder het toeziend ook van een groepje impala's naast onze tent. Dan een ontbijtje op ons terras en vervolgens daar is ie dan...het douchen met uitzicht, dat zouden we thuis ook wel willen.

Alle spullen in de Polo. Het is vandaag zwaar bewolkt en het miezert. Op het veldje voor de receptie liggen de wrattenzwijnen te slapen in een compacte driehoek, elk de kop op de rug van de ander, knus en warm tegen elkaar. Uitgezwaaid door de receptionist gaan we op weg

De aflevering van vandaag wil ik graag "Singles in the mist" noemen omdat we heel veel dieren tegenkomen die in hun eentje aan het ronddolen zijn.

Net buiten de poort waar een parkeerterreintje is rijden we gelijk tegen een neushoorn aan, nou ja niet letterlijk natuurlijk want dan heb je een stevige deuk in je huurbakkie. We nemen wat foto's en dan gelijk door, we hebben nog meer te doen.

Even verder is een uitzichtpunt boven de rivier, Kees wil wel even kijken, uitstappen dan maar. Petra houdt de omgeving in de gaten of er geen enge beesten aankomen, Kees de plekken waar hij zijn blote voeten neerzet in verband met slangen of schorpioenen. Op de helling naar de rivier staan 3 nyala's, de ontmoeting van gisteren wordt al een beetje normaler.

We zakken af naar de rivier en komen bij een brug, nou ja een paar betonplaten die ze over het water hebben gelegd. Aan de overkant staat een solo olifantenmannetje te grazen.

We zijn onderweg naar Hluhluwe het wildpark dat direct aansluit aan het noorden van IMfolozi. Hluhluwe spreek je uit als Schloeschloewee met een slis in de ch, alleen goed te doen met een stuk chocola in je mond.

Als we onder de normale weg doorgaan via een smal tunneltje zijn we in Hluhluwe. Is het vanwege het weer dat de dieren zich schuil houden? We rijden kilometers voor we de eersten tegenkomen. Maar dat zijn gelijk ook hele beste. 6 Giraffen nemen alle tijd om zich door ons te laten bekijken.

We nemen de eerste de beste zandweg naar links en vinden daar Thiyeni Hide, een uitkijkpost. We komen binnen in een kraal die tegen de dieren beschermt is met behulp van schrikdraad, toch maar niet testen want het zal wel wat sterker zijn dan voor onze tamme koeien. Vanaf de kraal kunnen we door een looppad met hoge wanden bij een uitkijkpunt komen, pal achter een drinkplaats. Maar helaas is alles wat we zien een modderpoel met een hoop struiken en bomen erom. Gauw weer terug in de auto dan maar.

We rijden door naar wat wij daarna de "gouden driehoek" noemen. Een driehoekig stuk waar we direct een olifant zien. Zoals alle olifanten hier is hij in beweging en even later lost hij op in het groen. Nog geen 300 meter verder staan drie neushoorns het bos af te breken. Ook hier blijven we hangen. Bij de tweede bocht stuiten we op een enorme kafferbuffelstier. Hij loopt over de weg en soms ernaast voor ons uit. Als hij de laatste hoek van de driehoek omgaat besluiten we hem te volgen. Er voorbij gaan kan niet, dan moeten we er echt vlak langs. Het nadeel van het zo volgen is wel dat er geen vluchtroute mogelijk is...dat rottige achteruitrijden ook altijd. Even verder besluit hij toch maar het bos in te lopen en kunnen we er voorbij.

We besluiten om de driehoek nog een keer te rijden, kijken of we de olifant terug kunnen vinden. Waar deze was staat nu een eenzame giraffe. Bij onze nadering loopt hij de weg op en over de weg voor ons uit. Hij moet bukken om onder de takken door te komen. Plotseling schrikt hij en gaat over in galop. Als we op dat punt komen blijkt dat hij schrok van de neushoorns die wij eerder zagen.

We rijden op de laatste kant van de driehoek als er in de kant 2 hele grote neushoorns staan met een heel kleintje. Daar willen we wel even de tijd voor nemen om dit lieflijk tafereeltje te bekijken. We worden beloond met het zogen van het jong. Moeder zet haar rechterachterpoot ver naar achter zodat de kleine er bijkan. We kunnen hem of haar horen slobberen zo dichtbij staan we. Ten slotte maken we plaats voor een andere auto die ook even wil kijken.

We rijden nu een pad in dat aan het einde alleen geschikt is voor 4x4 terreinwagens. We weten dus dat we straks moeten keren en terug moeten. Door de regen begint het al goed glad te worden en ontstaan er ook plassen waarvan je vanuit de auto niet kan schatten hoe diep ze zijn. We gaan een heel eind, zelfs over een brug die ondergelopen is, eerst even checken of er onder water geen gaten zitten waar je band in kan schieten. Als we bij een steile afdaling komen met diepe sleuven erin geven we het op. Er vanaf gaan is één ding maar er straks weer tegenop dat gaat volgens ons niet lukken met al die modder. Draaien en terug dan maar.

We rijden nu door naar Hilltop, het kamp waar we vannacht gaan slapen. Zoals de naam al zegt ligt dit boven op een heuvel, ruim 400 meter boven het dal waar we uitkomen. Onderweg rijden we zo de wolken in, het is hier echt heel dichte mist en behoorlijk koud.

Bij de receptie inschrijven, we krijgen rondavel nummer 60, het is hier echt een groot kamp, ze hebben hier zelfs een zwembad...jeeeeh. Even kijken bij de hut, een sanitaire stop en weer gauw door. Petra maakt nog wel even een reservering bij het restaurant...dat hebben ze hier ook al, dan hoeven we niet primitief te koken en kunnen we ook wat langer wegblijven. Ondanks het weer willen we toch zoveel mogelijk zien en meemaken...zo vaak komen we hier niet meer.

De hele middag blijven we door mist en regen rijden en de dieren, geef ze eens ongelijk, zijn nergens te bekennen, die staan beneden in het dal te schuilen.

Onderweg zien we toch nog een nyala, maar weer zo'n schuwe, zelfs een goede foto maken lukt niet. Verder zien we van vrij dichtbij 6 giraffen en even later van veraf nog 5. Als we de plek van de 6 giraffen doorgeven aan een tegenligger, zoals dat hier gebruikelijk is, krijgen wij de plek door waar neushoorns staan.

Onze tegenligger is een beetje onnauwkeurig met de plek geweest want na een tijd zoeken geven we het op en gaan weer wat harder (30 km/u) rijden. Dan als donderslag bij heldere hemel duikt er een enorme neushoorn vlak voor ons uit de berm. Hij maakt een paar dolle sprongen....oeps geen goed teken, en weer kunnen we alleen achteruit wegwezen. Om de pret nog groter te maken stormt er een tweede neushoorn de weg op. We rijden voor de zekerheid maar een stukje achteruit, helaas tevergeefs want de twee komen onze richting uitlopen. Petra zit met dichtgeknepen billen naast me en is zelfs niet in staat foto's te nemen. Ik maak me niet zo'n zorgen, de auto houdt het wel, maar wel zonde van ons prachtige polootje. Als ze echt vlak voor onze neus staan geeft de ene de ander een duw de berm in en tot onze opluchting slaan ze allebei af. We hebben nog wel even nodig om onze hartslag weer op normaal te krijgen. Wat zijn dat kolossen als ze zo vlak voor je neus staan.

Een park met zoveel neushoorns heeft trouwens een geweldige aantrekkingskracht voor stropers. Er worden nog steeds exorbitante bedragen betaald voor de hoorn. In de afgelopen twee dagen zijn we twee keer een truck tegengekomen met de mannen die dit moeten voorkomen gewapend met machinegeweren.

We moeten nu snel weer terug naar Hilltop want we willen voor zonsondergang binnen zijn. Hier in het donker in de regen, mist en modder rondrijden is niet een heel goed plan.

We richten gelijk onze rondavel in. Een rondavel is een rond huisje met een rieten dak, Zoeloe-stijl. Er staan 2 bedden in, een kast, een koelkast en een wastafeltje. Douchen en eten klaarmaken (indien van toepassing) doe je in een centrale grote rondavel. Een gin en tonic met 3-voudige werking (koortsverlagend bij malaria, voor de schrik en om weer warm te worden(met ijs erin?)). Omkleden en dan naar het diner.

We denken a-la carte te gaan eten maar er is vanavond alleen lopend buffet te krijgen. Ook goed, flesje wijn bestellen en opscheppen maar. Het is echt prima eten (al vinden onze buren dat niet, die verwachten zeker een sterrenrestaurant op een berg in de rimboe) en als we aan het toetje toe zijn klinkt er gezang uit de keuken. Het blijkt de complete keukenploeg te zijn die zich warm zingt. Even later komen ze met z'n allen plus een paar kelners de zaak in om een soort concert te geven gegarneerd met dans die natuurlijk vol zit met geweldig hoge Zoeloe-kicks. Het leukste is dat ze gewoon met schorten en hoofdkapjes zo uit de keuken komen en Zoeloeliederen en dans laten zien. Ze zijn daar zo'n half uurtje zoet mee....geweldig. Natuurlijk gaat het ze om wat bij te verdienen want ze zetten tegen het einde een mandje op de grond en dat wordt door de gasten goed gevuld.

Terug naar de rondavel, Petra gelijk haar bedje in en Kees weer typen over alles wat er vandaag is gebeurd. Dat moet echt per dag want we maken hier zoveel mee dat je anders dingen vergeet of door elkaar haalt. Maar nu is het weer klaar en duik ik er ook in. Welterusten!

PS Het is vandaag de geboortedag van Gladys, Petra's moeder,  wat zou ze blij geweest zijn dat we zo genieten van haar prachtige land van herkomst.

Nog even een klein PSje uit bed. Een eenzame cicade geeft de strijd niet op en speelt zijn eentonige partituur in de koude nacht terwijl ik omhoog lig te kijken naar het dak van de rondavel zie ik dat het  riet bevestigd is met Ty-reps. Zoeloe traditie??

Vrijdag 22 november 2013

We maken wooncarrière, eergisteren sliepen we in een tent, gisteren in een rondavel en vannacht gaan we slapen in een chalet. We zijn weer terug in iMfolozi. We hebben net onze noodmaaltijd, spaghetti met gehaktballen en een salade van maïs, komkommer en tomaat genuttigd, het is dat het vult maar voor de smaak hoefde je het niet in je mond te steken. Hoe is het zover gekomen...

Vanmorgen liep de wekker af om 5 uur in onze rondavel op Hluhluwe maar als je tot over 12 hebt zitten typen aan het dagboek is dat wel erg vroeg. Snooze 1x, 2x, dan uit en vervolgens worden we op een natuurlijke manier wakker om kwart voor zeven. Ontbijtje maken, boterhammetjes voor onderweg en gaan.

Het weer is stukken beter dan gisteren dus vol goede moet gaan we het park in. Eerst naar de gouden driehoek van gisteren...niets. Dan terug naar Sivivaneni en daar het zandpad op langs de rivier waarnaar het park genoemd is. Het enige wat we te zien krijgen zijn nyala's, bossen nyala's. We komen uiteindelijk op een parkeerterrein uit waar we, voor eigen risico, de auto mogen verlaten. We kunnen daar lekker rondlopen.  Petra demonstreert hoe toeristen in de moeilijkheden kunnen komen; ze loopt een bosje voorbij zonder te merken dat er 3 nyala's achter staan, was dat een leeuw of een luipaard geweest dan had het heel anders af kunnen lopen.

Er zijn hier overigens onwijs veel nyala's we tellen zes mannen en een groep van 10 vrouwen met kleintjes. Ze zijn hier onwijs relaxed en staan gewoon door te eten met ons op een meter of vier afstand. Er is ook nog een groepje velvetmonkeys actief hier.

Achter de parkeerplaats vinden we een steigertje boven de rivier. Als we in dit paradijs van het uitzicht staan te genieten en van een troep velvetmonkeys die aan de overkant voorbijtrekt horen we gebrom, we kijken elkaar aan....nijlpaarden. Met de verrekijker kunnen we 4 nijlpaarden een eind verderop onderscheiden, helaas is er geen manier om er dichter bij te komen.

Dit is het einde van de trail, we moeten hier terug richting Hilltop. Omdat het zo "stil" is in dit deel besluiten we om door te rijden naar iMfolozi en daar nog snel een ronde te maken voor we beginnen aan de terugweg langs de kust naar Kaapstad.

In iMfolozi is het gelijk weer feest, een olifant vlak voor ons over de weg, de vier leeuwen van eergisteren geven ook weer acte de presance. Maar naar leeuwen kijken is volgens ons geen hoogtepuntje...als er één zijn dagen met luieren vult dan is het de leeuw. Omdat we toch langst Mpila Camp komen voor een sanitaire stop informeren we of er voor vannacht nog slaapplaatsen zijn. Jawel "you are so lucky" zegt de receptioniste. Vandaar dat we nu in dit chalet zitten.

Nu we hier blijven kunnen we ook nog een middagrit maken, desnoods tot zonsondergang. Paar spullen in de koelkast van het chalet en gaan maar weer.

We rijden in stealthmode door het park, 2e versnelling en dan een gangetje van tussen de 15 en 20 km/uur. De motor maakt dan heel weinig geluid, je kan om alle gaten en sleuven heen manoeuvreren en je hebt de tijd om goed dieren te spotten.

We zien een alleenstaande giraf en natuurlijk weer HEEL veel impala's. Er moet een verklaring zijn waarom ze totaal niet voorkomen in Hluhluwe, zou het de smaak van het gras zijn of komt het omdat er daar veel meer en hogere bergen zijn, geen idee.

De neushoorns ontmoeten we ook weer, een stel van nogal veraf maar ook een hele groep van erg dichtbij, en met erg dichtbij bedoelen we dus van de bank naar de eettafel of zo.

Op een uitkijkplek aan de Black iMfolozi zien we een neushoorn de rivier oversteken. Het gras is altijd groener aan de overkant. Zijn maatje is niet zo dapper en blijft rollebollen in de modder langs de oever.

Op een vrij kleine open plek in het bos rijden we tegen een hele groep impala's aan. Het zijn alleen vrouwtjes met net geboren jongen. De jongen moeten hier waarschijnlijk oefenen voor het snelle ontsnappingswerk in de grote wereld. Ze dartelen door elkaar en over elkaar met koddige sprongen. Opeens rennen er drie al springend richting onze auto. Nog geen meter ervoor komen ze tot de ontdekking dat de auto toch wel een vreemd object is. Ze remmen zo goed en zo kwaad het gaat en staan echt een tijdje dom naar ons te kijken voor ze hun spel weer oppakken. Overigens krijgen we ook een demonstratie drinken bij mamma te zien met veel geduw en getrek erbij. Onbetaalbaar.

Op een volgens uitkijkpunt zien we 2 kafferbuffels lui aan de waterkant liggen. We zitten nu een goed eind het park in en de tijd begint te dringen. We rijden niet alleen langzaam maar we staan ook steeds tijden stil als er wat te zien valt. Nu moeten we echt vaart gaan maken om nog op tijd in Mpila Camp te komen. Er volgt nog één stop bij een leeuwin maar dan is het rijden, zo hard het zandpad het toelaat. Nog net voor sluit rijden we het kamp binnen.

Als we die avond op de veranda zitten komen eerst de impala's langs die waarschijnlijk het kamp gebruiken als een beetje meer veiligheid voor hun jongen. Even later volgen de hyena's om te controleren of er niemand iets eetbaars heeft achtergelaten bij de barbecue. We vangen ze in onze hoofdlampjes...Petra is al een stuk moediger dan de vorige keer...zo zie je maar, alles went.

In dit kamp wordt alle elektra uitgeschakeld om 10 uur. Pikstikdonker is het dan.

De lucht is helemaal open en we zitten onder een oogverblindende sterrenhemel want er is geen wolkje in de lucht.