Zuid Afrika: Roadtrip terug naar Kaapstad

Zaterdag 23 november 2013

Het is vandaag een bijzondere dag voor ons. 11 Jaar geleden op 23 november hadden we onze eerste date. Kees had toen al gewaarschuwd moeten zijn, Petra droeg die dag een luipaardjasje. Dat moest wel eindigen tussen de wilde dieren.

Vandaag loopt de wekker extra vroeg af, en dat is, als je tot de trouwe lezers behoord, echt vroeg. Half vijf dus. We zitten op onze veranda koffie te drinken als de zon recht voor ons vuurrood opkomt. Het is onze laatste dag in de wildernis, vanaf nu gaan we zachtjesaan langs de kust terug naar Kaapstad. Maar niet zonder nog een rondje gereden te hebben tussen de dieren, dat is de reden dat we al zo vroeg aan de koffie zitten.

Om 5 uur mag je het park inrijden, we halen dat net niet maar het scheelt niet veel. Het is een prachtige dag, strak blauwe hemel, zacht windje en nog een klein beetje fris vanwege het vroege uur. Dat wordt genieten vandaag.

We rijden naar de Sontuli Loop. Onderweg ligt de leeuwin die we gisteravond zagen nog steeds op dezelfde plek. Als we iemand spreken die daar al staat verteld hij dat ze gewond is, dat zal dus wel de reden zijn.

Iets verder zien we 2 bomen die vol met gieren zitten. Terwijl we foto's maken ziet Kees in de achteruitkijkspiegel een hyena aankomen. Het kan niet anders dan dat er hier ergens een dood dier ligt.

We stappen uit de auto op een parkeerplaatsje. Kees loopt, zoals gebruikelijk, op z'n blote voeten. Nou daar is dat geen pretje. Het wemelt er van de mieren en binnen de kortste keren is hij wel 30 keer gebeten, en dat voelt niet fijn. Om de mieren te ontkomen toch maar snel op een bankje gaan staan.

Dan volgt de ontmoeting van de dag, misschien wel van deze 4 dagen. Na een bocht in de weg zien we een moeder neushoorn met een heel klein jong. Direct stilstaan en motor uit. We willen niet dat mamma, of pappa die vlak achter de bosjes staat ter bescherming in de aanval gaat. Moeder en zoon trekken zich gelukkig al snel niets meer van ons aan en gaan verder met grazen terwijl wij lekker veel foto's schieten. Zoonlief is een echt droppie, zo groot als een hele dikke hond, een knobbeltje op zijn neus waar straks een vervaarlijke hoorn moet komen. Als ma 1 stap neemt huppelt hij er koddig 4 achteraan. Er is geen denken aan dat we hier tussendoor kunnen, moeder en zoon aan de ene kant van het pad en pa (een hele grote pa) aan de andere kant. Ons Polootje kan daar nooit ongeschonden uitkomen. Maar heel erg is dat niet want zo hebben we alle tijd om ze goed te bekijken.

Weer een stuk verder vinden we een grote groep neushoorns. Ze steken vlak voor onze auto het pad over en verdwijnen al grazend het bos in. Het is echt waanzinnig hoeveel neushoorns we hier al hebben gezien. Het blijven bonken van beesten en van elke ontmoeting moet je maar weer afvragen hoe het af gaat lopen. Ze hebben niet de beste naam in het dierenrijk als het gaat om ontmoetingen met de mens. De enige verklaring die we hebben dat het hier zo goed gaat is dat we in een auto zitten en dat er nog nooit een auto is geweest die ze kwaad heeft gedaan.

Deze extra dag had niet alleen gevolgen voor het "diner" van gisteren, ook ontbijt en lunch van vandaag hebben eronder te lijden. Alles wat we hebben is Saltycracks (gezouten toastjes) met kaas en salami en tennis biquits (zoete koekjes) met pindakaas en jam. Petra bereid de lunch op de achterbak van de auto in de zinderende hitte.

Aangezien het nu even rust is met de dieren, het is nu op het heetst van de dag, gaan we nog even werken aan een Petra project: foto's van alle bloemen (alle soorten dan) van het park. Zij ziet alweer een thema-pagina in ons fotoboek.

We moeten nu echt een einde eraan breien hier in iMfolozi want we willen ook nog een stuk rijden naar de kust.

Onderweg naar de gate vinden we toch nog een grote groep giraffen en als toetje staan er langs de rivier nog 5 olifanten en bij de brug vlak voor de gate staat nog een olifant zich helemaal onder de modder te gooien.

Het zit er nu echt op met het wildpark, bij de gate moeten wij onze permit inleveren en een bewijs dat we ons onderkomen hebben betaald.

We rijden terug naar de N2 en de Polo haalt voor het eerst in dagen weer zijn 4e versnelling. Altijd gek als je een paar dagen bijna stapvoets hebt gereden, dan is 100 km per uur opeens wel erg snel. Langs de weg lopen nu in plaats van wilde dieren opeens koeien en geiten die ieder moment over kunnen steken. Ook hebben we nog een angstig momentje als een tegenligger, waarschijnlijk in slaap gevallen, onze baan op komt rijden, we kunnen hem nog maar net ontwijken.

We rijden zoals het hoort eerst helemaal verkeerd, gewoon de weg naar het noorden in plaats van naar het zuiden. Lekkere verkeersborden hier, de plaatsnamen zijn ze hier terug aan het veranderen naar de oorspronkelijke taal het Zoeloe. De kaarten zijn nog niet zo ver...een puzzelrit is er niets bij.

Nu is het gewoon een kwestie van kilometers maken. Rond 4 uur draaien we de N2 af en vinden een B&B in Sheffield Beach aan de Dolfin Coast. Klinkt allemaal heel tropisch maar helaas zijn er donkergrijze wolken tussen de zon en ons gekomen.

Het is hier self-catering dus alleen een bed voor de nacht en verder zoek je het maar uit. We zijn te moe en doorgereisd om uit eten te gaan dus kiezen we er voor om boodschappen te doen en zelf te koken. We hebben hier nog net een puntje uitzicht op de Indische Oceaan maar de branding kan ik nu horen brullen.

Even ter informatie: Een B&B, self-catering, vlak bij de Indische Oceaan, kosten 500 Rand per nacht (dat is 37,50 euro). Moet je eens proberen bij de Van der Valk:-)

We drinken nog een glaasje wijn om ons 11-jarig te vieren en dan naar bed.

Zondag 24 november 2013

Het is vandaag een echte reisdag. Als we richting Kaapstad willen dan is er geen alternatief voor de N2. En de N2 gaat vanaf 100km onder Durban een heel stuk door het binnenland. We zullen jullie niet vermoeien met een chronologisch overzicht van de dag want dat was rijden, rijden en nog eens rijden...720 km. Om 10 uur weg en pas na zessen binnen. We rijden om beurten.

De route met zevenmijlslaarzen: Durban, Port Shepstone, Kokstad, Mthatha, Dutywa, East London,  Gonubie.

Een paar dingen die opvallen onderweg.

De inwoners van dit gebied zijn allemaal zwart. We hebben bij het passeren van dorpen en steden echt opgelet maar allebei hebben we geen blanke kunnen vinden. Wel zag ik een groot huis met een grote auto ervoor een hek met prikkeldraad erom...dat moet van een blanke zijn (of een zwarte die zich erg impopulair heeft gemaakt).

De dorpen en steden zien er van een afstandje heel schilderachtig uit met vrolijk gekleurde huizen maar als je door de bebouwde kom rijdt dan blijkt het smerig en slecht onderhouden. De hoofdweg (waarop wij rijden) is asfalt maar de zijstraten zijn zandpaden. Daar waar hekken staan hangen ze vol met weggewaaide plastic zakken. We zien overigens alleen chanty-towns (krottenwijken) als we de kust bij East London naderen. In het binnenland bestaat dit fenomeen niet.

In een aantal plaatsen staan Jacaranda bomen die knalpaars bloeien....prachtig.

Het landschap is prachtig en groen met in de buurt van Kokstad hele hoge bergen (uitlopers van de Drakensbergen?) en verderop meer glooiende heuvels. Een klein deel is in cultuur gebracht. We zien veel bosbouw maar ook onafzienbare velden met suikerriet.

Het is zondag en toch wordt er op veel plekken gewoon gewerkt aan de weg.

Er wordt bikkelhard gereden hier en bumperkleven is tot een kunst verheven. We rijden met een snelheid van 100 tot 120 km/u min of meer constant door bebouwing links en rechts van de weg, met mensen, koeien, paarden, geiten, honden, kortom alles wat zich kan voortbewegen steekt uitgerekend voor ons de snelweg over. Er zit in het midden geen vangrail en inhalen doe je over doorgaande lijnen, dubbele doorgaande lijnen en waar nodig de verdrijvingsvlakken terwijl je je tegenligger dreigt te ontmoeten met 240 km/uur. We zien een hoop "bijna" ongelukken en ook 2 plekken waar het echt fout is gegaan, met auto's helemaal in de puinpoeder.

Nu zitten we in een B&B in Gonubie. Wij dachten dat dit wel een plaats was waar je laat aan kon komen en toch zeker van onderdak. Dat onderdak is alleen wat te fijntjes voor mensen die net uit de rimboe komen...kijk maar naar de foto "that's sooo not us". Morgen reizen we gelijk door naar een bekend plekje waar we allebei ons hart aan hebben verloren. Beach Music in Jeffreys Bay.

Naar een restaurant op zondagavond is hier ook geen sinecure, zo je het kan vinden is het dicht op de dag des Heren. We moeten een biertje drinken in een sportcafé om de barman te vragen waar we nog terecht kunnen. It's pizza only night, we komen daar alleen met hulp van twee jongens die vanaf het tankstation toch die kant uit moeten en zo eindigen we bij Guido achter een platte en een dichtgevouwen pizza.

Nog even een weetje: bezine loodvrij 95 kost hier ongeveer13 Rand per liter; omgerekend is dat 13 * 7.5 ct = 1.02 euro

 Nog eentje: alle foto's die bij dit dagboek zitten zijn gemaakt met Petra's rits-rats-klik camera. Geen teletoeters en dergelijke. Dit om aan te geven hoe dicht we bij de dieren konden komen.

Maandag 25 november 2013

Ik moet eerst even iets rechtzetten van gisteren. Het onverzorgde in de dorpen en steden waar ik het over had geldt alleen voor de echt dichtbevolkte gebieden. De huisjes op het platteland zien er echt schattig uit en je kunt zien dat de mensen er met beperkte middelen toch wat van hebben gemaakt. De kleur groenblauw is heel populair...of heel goedkoop want heel veel huisjes hebben die kleur.

Nog eentje van gisteren. Komt ons een opeltje corsa voorbij geronkt met een hele dikke sportuitlaat. Op de achterkant de tekst "If this is too loud, you are too old".

Er wordt hier veel gelift. Op zondag. we zien een hele groep mensen staan met dezelfde kleding aan. Wij denken dat dat een koor is dat naar een optreden moet in het volgende dorp. Maar met een heel koor krijg je nooit tegelijk een lift. Zouden de sopranen en de tenoren dan al vast beginnen en komen de alten en bassen, als ze het halen, er later bij?

Dan naar vandaag. We worden (veel te vroeg) wakker in B&B Cante Clair in Gonubie. De bedoeling was om een beetje uit te slapen tot een uur of 7. Na lang voor onszelf te hebben gezorgd krijgen we nu een heerlijk ontbijt van Tony en Stella. Tony is een gezellige prater die ons van alles verteld over de streek en over hun vakanties in Europa. Tijdens het eten moeten we ook nog snel even op het deck komen om naar de dolfijnen te kijken die langs komen zwemmen. Er komen ook regelmatig orka's voor in dit stuk van de Indische Oceaan. Verder werpen de blauwe bultruggen hier hun nageslacht.

Door dat gezellige eten en praten vertrekken we nog veel te laat...maar wel met goed aanwijzingen van Tony. Hup naar de R72 richting vliegveld en zo karren we binnen de kortste keren dwars door East London, een grote industriestad met onder anderen de Mercedes fabriek voor dit deel van de wereld.

Daarna blijven we de kustweg volgen: Hamburg, Great Fish Point, Port Alfred, Alexandria, Port Elizabeth en eindbestemming Jeffrey's Bay.

Onderweg maken we nog een tussenstop bij de monding van de Kei-rivier. Over een smal en hobbelig zandpaadje, Petra loopt vooruit om te kijken of we er langs kunnen en of we aan het eind kunnen draaien, komen we op een strandje bij de monding. Weer zo'n idyllisch plekje.

Verder rijden we, op een wisseling van chauffeur na, in een gestrekte draf door naar Jeffrey's Bay. Dit plaatsje is een soort magneet voor ons. Elke keer dat we er enigszins in de buurt komen moeten we hier zijn. Backpackers Guesthouse "Beach Music" is the place to be. Gerard kent het ook nog wel, de plek waar we hadden afgesproken in 2007. Als we bij aankomst even naar het strand lopen zien we de dolfijnen surfen in de hoge golven vlak langs de kust.

Wat heeft Jeffrey's Bay nou wat andere plekken niet hebben. Volgens ons is het de "layed back" sfeer die hier hangt. De baai die hier ligt kent hele hoge golven, de "Super Tubes". Het is één de 5 plaatsen waar de kampioenschappen surfen worden gehouden (naast o.a. Hawaii en California). De nationale klederdracht is hier, slippers, gebloemde zwembroek en te lang en door de zon gebleekt haar (en nu met al die banjo muziek ook nog baarden...brrr). Het guesthouse heeft een aantal slaapkamertjes maar centraal staat een groot balkon op de eerste verdieping met uitzicht op de Super Tubes (en daar zit ik nu dus ook dit dagboek te schrijven om 6 uur in de ochtend, voor me liggen de surfers al in de oceaan te wachten op die ene hele hoge golf). Achter het balkon is een grote keuken waar ieder zijn eten klaar kan maken. Zoek maar een hoekje in de koelkast voor je spullen.

De laatste uren zon van de middag gaan we naar het strand. Toch op de valreep nog een kleurtje, in de auto worden alleen je armen bruin. Voor de kust ligt een zandstrandje met daarachter rotsen en op die rotsen allemaal eendenmosselen, vlijmscherp. Als Kees probeert om toch nog even te zwemmen wordt hij door een hoge golf zo achterovergegooid, gevolg bloedende handen en grote krassen op zijn scheenbeen, lekker slim gedaan.

Terug bij de hut blijkt dat de fles water die we in een plastic tas met al onze spullen zat niet dicht was. Alles nat inclusief Kees z'n portemonnee, maar veel erger nog, Petra's fototoestel. Snel de batterij eruit en te drogen hangen in de kast. Nu maar hopen dat hij het nog doet.

Gisterenavond zijn we uit eten geweest bij Nina's Real Food. Het was curry-night, een lopend buffet. Je krijgt een briefje met je tafelnummer en de naam van je waitress. Dan schep je op waar je zin in hebt, zeker 10 soorten, van allerlei vlees en verschillende gradaties van heet tot super heet. Je bord wordt gewogen en dat bepaald de prijs van je eten. Het was echt super lekker en ook heeheehheet. Petra heeft het niet zo op curry dus die neemt een salade met o.a. kip, bacon en cranberrydressing. De toetjes zijn ook geweldig, chocolade cake om je vingers bij op te vreten en caramel cheesecake.

Als we terug zijn bij Beach Music is het gelijk bed in en pitten. We worden in slaap gezongen door het gedonder van de super tubes.

Nog eventjes over de prijzen hier: slaapplaats: 350 Rand (nog geen 27 euro), geweldig uit eten inclusief drinken en tip: 310 Rand (ongeveer 24 euro).

Dinsdag 26 november 2013

Wat een dag....alweer. We zijn echt voor het geluk geboren.

Kees begint de dag alweer een stukje eerder, op het balkon in een combinatie van mijmeren en dagboek van gisteren schrijven bij het licht van de opkomende zon. Rond een uur of 7 is het wel genoeg, Petra toch maar uit bed lokken met een kop koffie, eerste bakje op ons binnenplaatsje maar de tweede op het balkon boven. Daarna pancakes met maple sirup en geroosterde boterhammen met kaas.

Daarna gaan we intern verhuizen, kamer 5 is natuurlijk geweldig als je maar in Beach Music zit. Maar we zitten hier nu voor de derde keer en de vorige twee keren hadden we steeds gekeken naar kamer 1 op de eerste verdieping naast het grote balkon. Nu hebben we ons eigen balkon en een bed met uitzicht op zee, een badkamer met een ligbad op leeuwepootjes kortom helemaal de zevende hemel.

Na de verhuizing is het shopping time. Hier in Jeffrey's Bay zijn namelijk de grote outlet stores van de Billabong, Quicksilver, Reef, Rip Curl, Hurley en alle andere grote vrijetijds kleding merken. Lekkere makkelijke kleding die ook nog een beetje leuk is.

Winkel in winkel uit op zoek naar de passende kleding. Petra een paar nieuwe slippers en een woonshirt voor de winter (lekkere lange mouwen). Kees ook een paar flipflopjes en een korte broek (de oude waarmee ik op al onze foto's sta begint nu echt uit elkaar te vallen). Geinige T-Shirtjes voor Marly en Anne-Sophie.

Daarna naar een woninginrichter die gelukkig geen filiaal heeft bij ons in de buurt anders zou ons huis er binnenkort heel anders uitzien. We kopen daar van alles, leuke dingetjes voor vrienden, wat dingen om de slaapkamer wat te pimpen en dingen voor ons huwelijk volgend jaar....spannend.

Hoogste tijd voor de lunch. Petra een tostie kip/mayo met friet, Kees fish and chips. Veel te veel maar we kunnen de rest meenemen in de bakjes. Er komt een bloemenverkoper voorbij met rozen en omdat het vandaag zo'n gezellig dagje samen is koopt Kees een witte roos voor Petra.

Dan naar een kledingwinkel waar Petra's oog gisteren al op was gevallen. Petra wordt onwijs goed geholpen door de dames daar, twee zussen die het in het Zuid Afrikaans steeds oneens zijn met elkaar...lachen. Maar ze komt toevallig wel thuis met een complete trouw-outfit. Volgens mij zijn jullie er volgend jaar allemaal bij om die te bewonderen. Petra's dag kan niet meer kapot....en nee, geen foto.

Daarna boodschappen bij de Super-Spar. Eten voor vanavond want dan hebben we moonlight-dinner on the deck.

We testen Petra's fototoestel, batterij erin en....alles werkt weer als vanouds.

Aan het eind van de middag gaan we nog een standwandeling maken. De hond des huizes, een zwarte labrador doet alsof wij hem uitlaten en loopt gezellig met ons mee. Kees gaat nog even zwemmen in een diepe poel tussen de rotsen, nee liever niet meer in de golven daar, onze vriend labrador maakt zich zorgen als hij uit beeld verdwijnt en klimt op de rotsen om te kijken of alles nog oké is. We blijven nog een poosje kijken naar de dudes en de babes die vlak langs de rotsen aan het surfen zijn. Op de terugweg zoeken we mooie schelpen om mee te nemen naar huis. We vinden ook nog een tak koraal maar dat zullen we maar niet in onze koffer stoppen, we gebruiken het om de kamer nog extra te versieren.

De zon is nu onder en het is nu diepdonkere nacht geworden, hoogste tijd om te gaan koken.

We zitten lekker te eten met het geklots van de golven onder ons en ontelbare sterren boven ons. Onze trouwe reisgenoot "Orions Belt"  staat recht voor ons.

Morgen komt de zon recht tegenover onze slaapkamer op om 5 over 5. Vroeg naar bed nu want dat willen we meemaken (bewust in plaats van bewusteloos).

Woensdag 27 november 2013

Nou dat ging dus even niet door, het kijken naar het opkomen van de zon. Kort na het versturen van de dinsdag mail begon het toch een partij te regenen, met bakken uit de hemel en dat de hele nacht door en in de morgen. De land- en tuinbouw hier zal er wel ontzettend blij mee zijn....wij iets minder...hoewel, de temperatuur blijft helemaal in orde.

We verlaten ons geliefde Beach Music in de wetenschap dat we hier zeker terugkomen. Alle spullen in de auto en de kustweg op naar Kareedouw. We willen de Bloukranspas rijden maar die is dicht. Dan maar naar de N2 en over de brug van Bloukrans waar Kees z'n bungeejump van 216 meter maakte in 2004, Plettenberg Bay, Knysna. Willen we nog even naar de markt waar al onze nijlpaarden vandaan komen, blijkt de hele markt verdwenen te zijn....dit jaar, het jaar van de nijlpaarden, gaat er niet eentje mee terug naar Nederland.

We belanden uiteindelijk in Wilderness, een klein plaatsje aan de kust. We kennen het guesthouse nog van eerder. Kamer 2 is de onze. Het is net het huisje van de zeven dwergen, de kamer staat vol bedden. Even snel de spullen naar boven en naar het strand, beetje wandelen en Petra gaat enthousiast verder met haar bloemenproject. Dan het dorpje in, biertje drinken, nog een paar cadeautjes kopen en nog een biertje. Bij de apotheek kopen we nog soda (Engelse sout) voor Kees om de wond onder zijn voet van het zwemavontuur in Jeffrey's Bay schoon te krijgen.

We zijn allebei toe aan een siësta en duiken even in bed, één uurtje maar. Dan douchen en omkleden voor vanavond.

In de kroeg onder ons balkon is vanavond open podium dus daar gaan we maar heen om  te eten en te luisteren naar wat Wilderness en omgeving aan muzikaal talent in huis heeft. Vooraf "pizzabodem?" met knoflook en "sambal?" en de dikst gesneden carpazzio die we ooit ontmoet hebben...maar wel lekker met mango, aardbeien en sinaasappel. Daarna heeft Petra een hamburger van wild en Kees een Springbokkie shank (een bout thomsongazelle) in rode wijnsaus, heel veel maar wel geweldig lekker.

Daarna "giet it oan", de verschillende muzikale talenten komen stuk voor stuk op het podium. Van een heel nerveus zangeresje dat met een dun stemmetje liedjes zingt, via 2 gitaristen die elk volledig hun eigen ding doen naar het ruigere werk van een paar houthakkers met beanies. Kortom we hebben een heel gezellige avond.

We maken kennis met Arie (Èrie) een bioloog uit Atlanta USA die hier een soort stage volgt. Hij is al in het Krüger Park geweest (schitterende foto's op zijn mobieltje) en gaat daar binnenkort weer op stage. Daarna naar Botswana en tenslotte naar de Okavango delta in Namibië. Hij is al een jaar weg van huis en heeft vanavond veel last van heimwee omdat het thuis Thanksgiving is.

Verder zitten we te kletsen, half in het Duits half in het Engels met een stel uit Mainz, Duitsland. Zij zijn al een maand in Zuid Afrika en gaan pas 19 december terug. Ze hebben een nogal onveilig gevoel hier, zouden nooit in het donker op straat gaan lopen.  Het is maar hoe je het beleeft.

Rond een uurtje of 10 stopt de muziek en gaan we naar boven om ons bed in te duiken, morgen reizen we weer verder. Afhankelijk van het weer eerst nog even naar het strand hier of direct op weg naar de laatste tussenstop voor Kaapstad.

Donderdag 28 november 2013

Het is een stralende morgen in Wilderness dus pakken we onze spullen in de auto, leveren de sleutel in en gaan een ontbijtje scoren iets verderop. Lekker geroosterd brood met eitjes en bacon, kop koffie erbij en we zijn klaar voor de dag.

We laten de auto bij het guesthouse staan en wandelen met naar het strand, nog even 2 uurtjes zon, zee, zaligheid. Plekje op het strand zoeken, geen probleem, de volgende zitten op minstens honderd meter afstand. We liggen in de zon en volgen de parapenters die schuin boven ons door de thermiek in rondjes omhoog getild worden. Eerste keer zwemmen in de golven met een enorme backdraft, maar de temperatuur is geweldig. Dan nog een poosje in de zon en nog een keertje zwemmen. Petra heeft zich voorgenomen om er niet helemaal in te gaan, alleen even voeten afspoelen. Als ze uit kniediep water komt, tegen de stroming in komt die ene killerwave aansluipen van achter. Voor ze het weet tuimelt ze hals over kop door de golven. Toch nog onvrijwillig helemaal door.

Rond twaalf uur is het tijd om te gaan. Droge spullen aan, omkleden is daar geen probleem als je in je uppie bent. Auto ophalen en op weg.

We doen maar een klein ritje richting Kaapstad vandaag, het lijkt wel of we aan het remmen zijn, in ons onderbewustzijn willen we helemaal niet terug want dat betekend dat het einde van de reis begint te naderen.

Petra heeft een plaatsje op de kaart geprikt: Stillbaai. Vanaf de N2 26 kilometer naar de kust via een doodlopende weg. Bij de afrit staan 2 jongens te liften. Er zullen hier niet zoveel mensen afslaan dus besluiten we ze mee te nemen. Ze moeten er vlak voor Stillbaai uit en zitten tot die tijd tussen onze troep op de achterbank druk te ratelen.

In Stillbaai gaan we eerst op zoek naar de Tourist Information, deze is helaas dicht vanwege de lunchpauze. Wij gaan ook op zoek naar een restaurantje om te lunchen. We zijn daar de enige klanten. Biertje en Petra een sandwich kip en kaas met chips erbij, Kees neemt de "daghap" Sour & Sweet Pork; een pannetje met varkensvlees, rijst en wortelen met een zoetzure saus...heerlijk.

In de tuin vliegen hier kolibries rond voor het echte tropische gevoel.

Bij het restaurant zit ook een winkeltje...nou ja een winkeltje, het blijkt een schatkamer vol spullen te zijn. Petra's ogen beginnen te glinsteren en binnen de kortste keren hebben we weer allemaal spullen voor thuis, nog wat cadeautjes en een shirtje voor Petra. De mevrouw van de winkel staat helemaal te glunderen als we haar een compliment maken. Of we iets in het gastenboek willen schrijven, oh jee, nederlanders, die heeft ze hier nog niet gehad (?????). Het zal mij benieuwen of alles nog in onze koffers past en of ze dan niet gaan lijden aan overgewicht.

Als we informeren waar we het beste kunnen overnachten komt ze met "The Buttercup" volgens Kees de botervloot en volgens Petra het boterbloempje. Ze tekent een primitief kaartje waar niets van klopt maar dat ons toch op de plaats van bestemming brengt. Even nog doorrijden om te zien of er aan deze weg nog alternatieven zitten. Geen B&B meer verderop alleen vakantiehuizen die je met een hele familie kan huren en dan niet voor 1 nachtje.

Terug naar de Buttercup en aanbellen. We worden binnengehaald door Eveline (kunnen we onthouden, jongste zusje van Kees). Ze zit vol op haar beste kamer na, ook de duurste. We krijgen de kamer te zien: een woonkamer met open keuken, een losse slaapkamer met 2 bedden (die Petra al tegen elkaar geschoven heeft voor ze de deur uit is) en een badzaal met douche, ligbad, wastafel en droogrek. Alles even lief en charmant.

Voor het avondeten hebben we geen zin om weg te gaan, we moeten dus eerst langs de winkel om wat te eten te kopen, dat is dus de SuperSpar, in Zuid Afrika al net zo alom aanwezig als onze Albert. Lamsboutjes, gemarineerd en wel, maïskolven en brood met kruidenboter. We hebben het wel eens met minder moeten doen. Ook even geld halen want Eveline neemt alleen contanten aan, heeft al twee keer een zeperd gehad met credit cards.

Als we douchen blijken we allebei stevig verbrand van vanmorgen. Petra rosé en Kees welldone.

We kijken uit over de baai, er stroomt een donkerbruine rivier de baai in. Dat zou wel eens het gevolg kunnen zijn van de fijnbos hier in het binnenland. Deze lage begroeiing geeft zoveel kleurstof af dat hele rivieren rood tot bruin worden. Aan de overkant van de baai staan allemaal vakantiehuizen, toen we daar langs reden was er geen kip. De zomervakantie begint hier vlak voor de kerst. Opmerkelijk is dat de huizen niet pal aan het strand staan maar achter het eerste duintje. Gevolg is dat bijna iedereen een 3 verdiepingenhuis bouwt om toch nog zicht op de oceaan te hebben.

Wat ook aardig is is dat er hier waarschijnlijk geen welstands commissie is. Het gevolg is dat iedereen bouwt wat ze zelf leuk vinden. Soms heel geslaagd, soms wat minder. Maar de optelsom is positief omdat het in ieder geval een zeer afwisselend beeld oplevert.

Het is nu tegen achten en inmiddels aardedonker, we gaan maar eens koken. Met oven (broodje), magnetron (maïskolven) en elektrisch fornuis (lamsvlees) tegelijk in gebruik hebben we zo een feestmaal bereid. Er komt  nog een hondje buurten, Petra geeft hem een plakje kaas, maar meneer pakt het beleefd aan om het een meter verder uit te spugen....verwend?

De op één na laatste malariapil innemen en het is al weer bedtijd.

Vrijdag 29 november 2013

Vanochtend laatste kans om de zon op te zien komen tijdens onze roadtrip dus wekkertje gezet op 4.55 uur. En met een bakkie koffie in de hand staat we echt iets over vijven naar de rode gloed van de opkomende zon te kijken. Mooie ochtend uitkijkend over de baai met de riviermond die nog even zwart is als gister.

Toch na al dit moois maar even terug naar bed tot 7 uur en langzaam wordt dan de tafel gedekt in onze woonkamer en horen we kookgeluiden uit de keuken; Eveline staat te kokkerellen.

Gister mochten we opgeven wat we wilden. Kees neemt muesli met yoghurt, gebakken zachte eieren met bacon, toast met een glaasje jus en koffie. Petra neemt 1 wentelteefje met warme banaan, siroop en kaneelsuiker, een gekookt zacht eitje en vers fruit. Ook jus toast en koffie erbij. Erg geslaagd en Eveline blijkt een hele hartelijke krasse oudere dame te zijn. In haar tuin laat ze nog even een vogelnestje zien met 4 eitjes erin. En paartje kwikstaartjes zijn bij haar kind aan huis en lijken wel tam. En we horen dat ze van kaas houden; gister het verkeerde huisdier gevoerd.

Jessie, de hond van de buren die er gister ook al was, komt ook nog even buurten. We hebben de botjes van gisteravond bewaard maar zelfs voor een mergpijpje haalt ze haar neus op; deze hond heeft het nog nooit moeilijk gehad  :-)

Inpakken en wegwezen. Eerst weer terug naar de N2 en dan nog 350 km naar Kaapstad. We willen liever langs de kust rijden dus doen het met een behoorlijke omweg. Onderweg zien we nog een grote groep bavianen, ze kruipen weg in de berm als we aankomen maar in de spiegels zien we ze achter ons de weg weer oplopen. Daarna worden we eindelijk een keertje aangehouden door de politie, vaak zijn we controleposten voorbij gereden maar nooit kwamen we aan de beurt. Deze keer dus wel, nummerbord wordt genoteerd als we de auto langs de kant zetten. Dan rijbewijscontrole, Kees geeft ook zijn internationaal rijbewijs erbij (€ 17,50 bij de ANWB) maar dat krijgt hij ongezien terug. Moeten we volgende keer nog wel deze dingen meenemen? Langs allemaal bekende plekjes waar we ook in het verleden al hebben overnacht; Swellendam, Bredasdorp, Pearly Beach, Gansbaai, De Kelders en een lekkere lunch in Hermanus. Tapas snacken met een biertje erbij in het zonnetje......  wat een mooi einde van de roadtrip. Die ook vandaag weer lang prachtige landschappen ging.

Nu we de stal ruiken geven we nog een beetje gas en belanden in de buurt van Kaapstad in de vrijdagmiddag-spits tussen Strand en Sommerset West. En vanaf daar tot thuis  zien we ook de chantitowns van Kaapstad. Kilometers achter elkaar krotten, zelfbouwsels en echt armoede. Mitchells Plain zijn de ' ergste'  maar ook hier zie je in de laatste jaren wel iets verbetering maar het blijft mensonterend om zo te moeten leven.

Daarna zijn we ook zo thuis waar Hilary ons opwacht. We hebben 4.850 kilometer gereden op onze roadtrip. Da's echt wel veel !

Eerste foto's en verhalen uitwisselen en daarna een lekkere homecooked meal; bangers & masch met wat doperwten. Robbert maakt ook nog een beetje van z'n eigengemaakte worstjes klaar.

Zo komt aan een lange dag een gemoedelijk einde en gaan we redelijk opgewonden naar bed want morgenochtend gaan we naar de Waterfront om onze trouwringen op te halen.... spannend !